Γράφει ο Κώστας Δούρος

Σάββατο 5 Απριλίου 11:50 ταξιδέψαμε αεροπορικώς με προορισμό το αεροδρόμιο Μακεδονία και τη Θεσσαλονίκη για τον μαραθώνιο "Μέγας Αλέξανδρος" την επόμενη μέρα. Πίστευα πως η επιλογή της πτήσης έναντι της οδήγησης θα ήταν καλύτερη για την ξεκούραση μας αλλά τελικά αν προσθέσεις το μετρό προς το Ελ.Βενιζέλος, την αναμονή εκεί, την πτήση και το λεωφορείο προς το κέντρο της πόλης, η όλη διαδικασία και πάλι κράτησε γύρω στις 5 ώρες. Ιδανικά μάλλον θα επέλεγα να ταξιδέψω την Παρασκευή την επόμενη φορά ανεξάρτητα από το μέσο.

 Άφιξη λοιπόν στην νύμφη του Θερμαϊκού το μεσημεράκι του Σαββάτου. Τακτοποιηθήκαμε στο ξενοδοχείο μας και πήγαμε κατευθείαν στην έκθεση για την παραλαβή του πακέτου. Είχα ακούσει πως η έκθεση του αγώνα ήταν άχρωμη και κάπως υποτονική αλλά η αλήθεια είναι πως δεν περίμενα αυτό που είδα. Ίσως βέβαια να την συγκρίνω αδίκως με την Αθήνα που είναι η μοναδική έκθεση που έχω δει αλλά σίγουρα καλύτερα να μην την πούμε καν έκθεση. Απλά παραλάβαμε το πακέτο μας σε ένα υπόστεγο που το μόνο που είχε ενδιαφέρον ήταν η παρουσία του Γιώργου Σαββίδη στο "περίπτερο" της Sportbooks. Το τεχνικό μπλουζάκι ήταν πολύ ποιοτικό!

 Η υδατανθράκωση είχε μείνει κάπως πίσω με το ταξίδι οπότε συνεχίσαμε με το μεσημεριανό το οποίο ήταν μακαρόνια από Mailo's. Εκεί έκανα το λάθος να διαλέξω τη σάλτσα με το λάδι τρούφας και τα μανιτάρια. Νόστιμο δε λέω αλλά αποδείχθηκε δύσπεπτο. Συνεχίσαμε με καφεδάκι στο παραλιακό μέτωπο ενώ η ώρα όδευε ολοταχώς προς τις 17:00 και ακόμα δεν είχα βγει για το προαγωνιστικό τρέξιμο μου.

 

Επιστρέψαμε στο δωμάτιο και 17:30 ήμουν στο δρόμο. Περιορίστηκα σε μερικές γυροβολιές σε κοντινή ακτίνα, 4 ευθείες και συνολικά 4χλμ. Από τις 19:00 ήμουν ήδη στο κρεβάτι γιατί ήξερα πως έπρεπε να ξυπνήσω στις 04:00 για το ταξίδι προς την Πέλλα. Για όσους δεν γνωρίζουν, όπως στην Αθήνα, έτσι και στην Θεσσαλονίκη η διαδρομή δεν είναι κυκλική αλλά ενώνει την γενέτειρα του Μεγάλου Αλεξάνδρου με την πρωτεύουσα Θεσσαλονίκη. Μάλιστα και στην αφετηρία αλλά και στον τερματισμό υπάρχουν αγάλματα του στρατηλάτη! Ξάπλωσα λοιπόν και παρά το βαρύ στομάχι και τα πέρα-δώθε στην τουαλέτα κατάφερα να κοιμηθώ στις 22:00.

 Σηκώθηκα στις 04:00 με κακή διάθεση. Τι πιο σύνηθες να συμβεί θα πείτε αφού ένιωθα ακόμη βαρύ πέρα από το στομάχι μου, και το κεφάλι μου. Ετοιμάστηκα με σκοπό να προλάβω ένα από τα πρώτα λεωφορεία που ξεκινούσαν στις 05:15. Έφαγα λίγο ψωμί, ετοίμασα τον σάκο της διοργάνωσης (πολύ μικρός βρε παιδιά) και ξεκίνησα για το Καυτατζόγλειο. 20 λεπτά περπάτημα ήταν αυτή η διαδρομή. Σκέφτηκα να πάρω ταξί αλλά τελικά έφτασα με τα πόδια. Η αλήθεια είναι πως είχε πέσει η ψυχολογία μου επειδή αισθανόμουν κουρασμένος μέσα στο λεωφορείο και σκεφτόμουν πως η χθεσινή ημέρα δεν ήταν ιδανική για ημέρα πριν από αγώνα.

Μπαίνοντας στην λεωφόρο Νίκης

 Φτάσαμε στην Πέλλα μετά από διαδρομή μίας ώρας η οποία φάνηκε σαν αιώνας. Μπήκα στο χώρο του αμφιθεάτρου που ήταν ζεστός αφού έξω η θερμοκρασία ήταν κοντά στους 7°C και άλλαξα για να μην χάνω χρόνο αργότερα. Κράτησα το αντιανεμικό και 06:40 ξεκίνησα προθέρμανση. Ο χώρος είχε αρκετές χημικές τουαλέτες αν και ήταν λίγο μακριά από το χώρο που ήταν συγκεντρωμένος ο κόσμος. 07:15 ήμουν έτοιμος στην εκκίνηση. Είναι πολύ ωραία και γλυκιά αυτή η αναμονή στην αφετηρία αφού υπάρχει ενθουσιασμός, ελπίδα για την επίτευξη του στόχου, αλληλουποστήριξη μεταξύ των δρομέων, χαιρετούρες και πάντα γνωρίζεις κάποιον ή κάποιους που έχεις δει στα κοινωνικά δίκτυα και είναι σαν τον ξέρεις από καιρό! Μπροστά μας ήταν έτοιμα να ξεκινήσουν τα τροχήλατα όπως και έγινε στις 07:27.

Χωρίς καθυστέρηση στις 07:30 ξεκινήσαμε και εμείς! Με όνειρα και ελπίδα για να φτάσουμε από το ένα άγαλμα του Μεγάλου Αλεξάνδρου στο άλλο!

Τα πρώτα χιλιόμετρα κύλησαν όπως θα λέγαμε αναγνωριστικά και θα πρόσθετα και χωνευτικά αφού εκεί λίγο πριν το 10ο χλμ ένιωσα το στομάχι μου να αποσυμφορίζεται πλήρως από το μεσημεριανό της προηγούμενης ημέρας.

Στην ατελείωτη ευθεία που απλωνόταν μπροστά μας τα κεφάλια των προπορευόμενων δρομέων, έτσι όπως αντανακλούσαν στο φως, έμοιαζαν με χάντρες από κομπολόι ίδανικές για να μετρήσω τους καημούς και τους αναστεναγμούς...

 Ο καιρός ήταν πολύ καλός. Ένα ελαφρύ αεράκι μας δρόσιζε και η θερμοκρασία ήταν καλή για μαραθώνιο. Ο ήλιος ήταν απέναντι μας αλλά επειδή δεν ήταν καυτός το μόνο πρόβλημα ήταν πως μας τύφλωνε κάπως. Κάπου εκεί στην αρχή συναντήσαμε και τα viral σκυλιά που ήθελαν να παίξουν προφανώς αλλά δημιούργησαν ένα μικρό προβληματάκι και ανέβασαν τους παλμούς μας προς στιγμήν! Σίγουρα δεν καταλογίζω ευθύνες στη διοργάνωση για αυτό! Περάσαμε από ένα χωριό. Δεν υπήρχε τρόπος να αποφευχθεί η κατάσταση και υπήρχαν εθελοντές εκεί που προσπαθούσαν να τα απωθήσουν ειρηνικά.

 

Η τροφοδοσία του αγώνα ήταν υποδειγματική! Κυριολεκτικά ήταν σαν όαση μέσα στην έρημο η παρουσία των εθελοντών αφού ήταν το μόνο μέρος της διαδρομής που έβλεπες ανθρώπους και οι ίδιοι έκαναν ό,τι μπορούσαν για να μας ενθαρρύνουν! Κάπως έτσι λοιπόν κυλούσαν τα χιλιόμετρα. Προσπαθούσα να κρατήσω έναν σταθερό ρυθμό κοντά στο 3:46-3:48 που θα με έφερνε κοντά στο στόχο μου. Ομολογώ πως μέχρι τον ημιμαραθώνιο αυτό το έκανα με δυσκολία και είχα ανασφάλεια για τη συνέχεια. Προσπαθούσα να κρατήσω σταθερή απόσταση από τους δύο προπορευόμενους αθλητές που είχα στο οπτικό μου πεδίο και το κατάφερνα με δυσκολία. Αφήναμε την ψυχούλα μας χιλιόμετρο το χιλιόμετρο πάνω στην άσφαλτο ελπίζοντας το τελευταίο της κομμάτι της να είναι κοντά στον λευκό Πύργο. Μετά τη μέση του αγώνα ένιωσα μια αλλαγή στο σώμα μου προς το καλύτερο. Σαν να κατηφόρισε ο δρόμος, σαν να ένιωσα πως άντε άλλο τόσο έμεινε, κάτι τέτοιο. Ίσως απλά να το έστρωσα όπως λένε για τα αυτοκίνητα. Ανέβασα ρυθμό πιέζοντας λίγο και έγραψα λίγα χιλιόμετρα κοντά στο 3:42 3:43. Μετά το 30ο χιλιόμετρο μπήκα σε mood "ένα 10άρι και φύγαμε" και πήγα ακόμα πιο γρήγορα και σε αρκετά χιλιόμετρα κάτω από 3:40. Μετά το 37ο η αλήθεια είναι πως οι πόνοι στα πόδια και η εξάντληση με έκαναν να ψάχνω εναγωνίως την έξοδο του δρόμου στη θάλασσα. Όσο αυτό καθυστερούσε τόσο απελπιζόμουν. Τελικά η λύτρωση ήρθε μόλις στο 41ο χιλιόμετρο όπου βγήκαμε στην λεωφόρο Νίκης. Εκεί ο κόσμος ήταν πραγματικά υποστηρικτικός και το χειροκρότημα και οι επευφημίες έκαναν τα τελευταία μέτρα απολαυστικά και επίπονα ταυτόχρονα. Το ταξίδι τελείωσε σε 2:38:17 με συγκίνηση και δάκρυα. Έφτασα στον προορισμό μου υγιής και γεμάτος ευγνωμοσύνη για τον δεύτερο τερματισμό μου.

Η λύτρωση

Το μετάλλιο ήταν πολύ όμορφο και οι παροχές στον τερματισμό υπεραρκετές! Οι εθελοντές υπέροχοι! Αγαπώ το τρέξιμο και την προπόνηση και χαίρομαι για αυτές τις στιγμές. Ξέρω όμως πως ο μαραθώνιος δεν είναι η ζωή μου ούτε των περισσότερων σίγουρα και κάθε μέρα υπενθυμίζω στον εαυτό μου πως αυτό που κάνω πρέπει να έχει έναν αντίκτυπο στη ζωή εκτός του τρεξίματος. Δεν το καταφέρνω πάντα. Ίσως ούτε καν συχνά. Αλλά η στιγμή αυτή που όλοι μαζευόμαστε στον ίδιο τόπο για να τρέξουμε αυτή την απόσταση είναι μια μυσταγωγία. Ανεξάρτητα από τον ρυθμό, τα παπούτσια, και τα gels όλοι γινόμαστε κοινωνοί της ίδιας ανεπανάληπτης εμπειρίας! Επειδή πάνω κάτω ξέρουμε όλοι εκείνη την στιγμή τι περάσαμε για να φτιάσουμε στην εκκίνηση και τι μας περιμένει ως το τέρμα. Και αυτό σίγουρα κάτι αφήνει μέσα μας και για την ζωή μας χωρίς τα αθλητικά μας παπούτσια. Ευχαριστώ για την ανάγνωση. Εύχομαι υγεία και καλές προπονήσεις!

Το μετάλλιο

ΥΓ1. Έτρεξα με On Cloudboom Strike.

ΥΓ2. Χρησιμοποίησα 6 gels, ένα ανά 6χλμ. Τα δύο με καφεΐνη και τα 4 απλά

ΥΓ3. Συγχαρητήρια σε όλους! Απόλαυσα τους τερματισμούς όσων είδα και συγκινήθηκα με τη χαρά του καθενός σας.

ΥΓ4. Ευχαριστώ ιδιαίτερα τον προπονητή μου Πλατή Δημήτρη για την καθοδήγηση του και την εμψύχωση του, τον σύλλογο μου Πήγασο Αγίου Δημητρίου για την υποστήριξη και την εταιρεία Betterpeople.gr για το ρουχισμό που μου προσέφερε.