Γράφει ο Κώστας Δούρος

Πριν δέκα ημέρες και συγκεκριμένα στις 2 φεβρουαρίου 2025 πραγματοποιήθηκε το Πανελλήνιο Πρωτάθλημα ανωμάλου δρόμου στην Πηγή Τρικάλων στο Αθλητικό κέντρο Σκαμνιές. Είχα τη χαρά να συμμετέχω για δεύτερη φορά με τον σύλλογο μου και λέω να μοιραστώ την εμπειρία μου μαζί σας. Για να φτάσουμε όμως ως τον συγκεκριμένο αγώνα χρειάζεται να γυρίσουμε λίγο πίσω και να πούμε μια άλλη ιστορία. Το 2024 έκλεισε για εμένα με δύο μεγάλους αγώνες-στόχους τον Νοέμβριο και τον Δεκέμβριο αντίστοιχα. Ο πρώτος ήταν ο Μαραθώνιος της Αθήνας στον οποίο συμμετείχα πρώτη φορά και για τον οποίο προετοιμάστηκα σκληρά για τα δικά μου δεδομένα από τον Ιούλιο. Αυτό σήμαινε επτά προπονήσεις την εβδομάδα με το πλάνο να είναι:

 

Δευτέρα-Τετάρτη-Παρασκευή ενδυνάμωση και 40' τρέξιμο

Τρίτη-Σάββατο διαλλειμματική προπόνηση

Πέμπτη 60'-70' τρέξιμο

Κυριακή μεγάλο τρέξιμο

Κατάφερα να παραμείνω υγιής καθόλη τη διάρκεια της προετοιμασίας και πέτυχα τον στόχο μου.

Μόλις έναν μήνα αργότερα ακολουθούσε ο δεύτερος μεγάλος μου στόχος. Ο αγώνας Λιοφίλια που για όσους δεν γνωρίζουν είναι ένας αγώνας 10.000 μέτρων εντός σταδίου που διοργανώνεται στο Δημοτικό στάδιο Αγίου Δημητρίου. Συνέχισα λοιπόν χωρίς διακοπή τις προπονήσεις μου αμέσως μετά τον Μαραθώνιο με στόχο να δώσω λίγη έμφαση στην ταχύτητα. Όλα πήγαν κατ' ευχήν και εκεί και πέτυχα προσωπικό ρεκόρ (34'16").

Και εδώ θέλω να ανοίξω μια παρένθεση. Δεν ξέρω αν συμβαίνει και σε εσάς αλλά η σχέση μου με το τρέξιμο δοκιμάζεται σχεδόν πάντα μετά από την επίτευξη ενός μεγάλου στόχου η πραγματοποίηση του οποίου περιελάμβανε μια μακρά προετοιμασία και τις απαραίτητες θυσίες που τη συνοδεύουν(διατροφή, συνέπεια σε προπονήσεις, πρωινά ξυπνήματα).  

Και τι εννοώ δοκιμάζεται; Δεν ξέρω αν μπορώ να το περιγράψω ιδανικά αλλά αισθάνομαι πως μετά τον αγώνα το σώμα και το μυαλό μου προσπαθούν να ξαναπάρουν το μερίδιο ζωής που τους αναλογεί και που έχασαν κατά την προετοιμασία. Το σόου ξεκινάει το βράδυ του αγώνα όταν λέω στον εαυτό μου "Απόψε μπορείς να φας ό,τι θες, τα κατάφερες". Και τρώω! Όλα καλά μέχρι εδώ αλλά όταν ανοίξει αυτή η κερκόπρτα, δεν κλείνει εύκολα! Η πόλις εάλω! Την επόμενη μέρα αναζητώ ακόμη την επιβράβευση που απεγνωσμένα αποζητά το σώμα μου. "Κάτι αλμυρό, τώρα κάτι γλυκό, ξανά κάτι αλμυρό και η εναλλαγη γεύσεων συνεχίζεται".

Σύντομα νιώθω το σώμα μου βαρύ και την επίδοση που κατάφερα μια μακρινή ανάμνηση που πλέον με τόσο φαγητό που έχω καταναλώσει δεν θα μπορώ να ξαναπετύχω ποτέ! Στο ιδανικό σενάριο που συνεχίζω να τρέχω και να προπονούμαι παράλληλα με αυτή την νευρική βουλιμία, το φαινόμενο κρατάει μία με δύο εβδομάδες. Συνήθως τελειώνει είτε με ένα μεγάλο τρέξιμο που με κάνει να νιώσω πως έκαψα ένα ποσοστό των καταναλωθέντων, με μια διαλλειματική που πηγαίνει καλά ή με τη στοχοθέτηση ενός νέου αγώνα. Οπότε ξαναβάζω τον εαυτό μου στις αγωνιστικές ρυθμίσεις καθημερινής προπόνησης και σωστής διατροφής. Αυτό το χειμώνα όμως και μετά τα Λιοφίλια δεν ήρθε το ιδανικό σενάριο. Λίγες ημέρες μετά τον αγώνα και ενώ ήμουν σε φάση νευρικής βουλιμίας ξανά αλλά προπονούμουν παράλληλα τραυματιστηκα ελαφρά και έπρεπε μεταξύ Χριστουγέννων και Πρωτοχρονιάς να απέχω απο τις προπονήσεις. Την ίδια περίοδο είχα κανονίσει ένα ταξίδι στο Μιλάνο για τουρισμό.

 

Κύλησε ο τέντζερης και βρήκε το καπάκι! Στο Μιλάνο έφαγα ό,τι πετούσε και ό,τι κολυμπούσε. Στον πλούσιο μπουφέ του ξενοδοχείου γέμιζα το πιάτο μου τρείς ίσως και τέσσερις φορές. Κάθε δύο με τρείς ώρες αποζητουσα ένα παγωτό, ένα τιραμισού, ένα burger και τελοσπάντων κάτι να περιορίσει την απεριόριστη όρεξη μου. Γύρίσαμε παραμονες Πρωτοχρονιάς και συνέχισα από εκεί που σταμάτησα. Πρωτοχρονιάτικα τραπέζια, γλυκά, μελομακάρονα, τσουρέκια ασταμάτητα. Απο τις 30 του μήνα επανήλθα στις προπονήσεις με μερικά αργά συνεχόμενα τρεξίματα και κάποιες χαλαρές διαλλειματικές προπονήσεις αφού και ο προπονητής μου δεν ήθελε να με πιέσει για να υποχωρήσει στα σίγουρα ο τραυματισμός. Με αυτά και με εκείνα φτάνουμε το Σάββατο 4 Ιανουαρίου ξανά στην πρώτη ομαδική προπόνηση της ομάδας μας στον Άγιο Κοσμά(ναι ακόμα υπάρχει ο στίβος ανάμεσα σε γερανούς και φορτηγά). Από τα 77 κιλά δύο ημέρες μετά τα Λιοφίλια, η ζυγαρία πλέον είναι στα 82(μέσα σε είκοσι ημέρες). Αρνούμαι απογοητευμένος να κάνω την προπόνηση που είχα(προοριζόταν για αυτόν που είχε τερματίσει τα 10.000μ σε 34'16" και εγώ δεν αισθανόμουν πως έχω σχέση με αυτόν πια) και κάνω μια εναλλακτική προπόνηση σε πολύ πιο ήπιο ρυθμό. Είχα τόσο απογοητευτεί που έτρεχα με μακριές φόρμες όλη την προπόνηση. Σκεφτόμουν πως ίσως είχε έρθει η ώρα να σταματήσω το τρέξιμο. Στο μυαλό μου είχα αποκλείσει το Πανελλήνιο πρωτάθλημα ανωμάλου δρόμου και σκεφτόμουν να εστιάσω στον Ημιμαραθώνιο της Αθήνας.

Μια σύντομη συζήτηση με τον προπονητή μου με ενθάρρυνε και ήταν αρκετή για να μου αλλάξει το λογισμικό. "Κώστα οι δρομείς αντοχής δε χρειάζεται να κάνουν κάποια ειδική διατροφή. Όλα με μέτρο. Και όχι βλακείες(εννοώντας γλυκά). Θα τρέξεις στο Περιφερειακό ανωμάλου και στο Πανελλήνιο. Πρέπει να βάλουμε ταχύτητα στις προπονήσεις μας".

Από την επόμενη ημέρα, δεν ξέρω πως, επανήλθα στις ..αγωνιστικές ρυθμίσεις. Ξεκίνησα προετοιμασία για αυτούς τους δύο αγώνες και δεν κοίταξα ξανά πίσω μέχρι και την ώρα που σας πληκτρολογώ αυτό το κείμενο. Έχω ακούσει ιστορίες αθλητών πολύ ταλαντούχων που ένας τραυματισμός τους άφησε έξω πολύ καιρό αλλά με υπομονή και πίστη επανήλθαν. Τους βγάζω το καπέλο. Εγώ σε πολύ πιο light συνθήκες παραλίγο να καταρρεύσω. Δεν έχω λύσει ακόμα την εξίσωση με τον εαυτό μου αλλά καταλήγω στο εξής συμπέρασμα μέχρι τώρα.

 Το σώμα θέλει ανταμοιβές, μικρές και συχνές. Υγειινές όσο γίνεται και θρεπτικές. Κάποιο γλυκάκι την Κυριακή δεν θα μας καταστρέψει. Αρκεί να επανερχόμαστε στο στόχο και το σώμα θα είναι έτοιμο να συνεισφέρει. Δεν θέλει στρίμωγμα στενό γιατί θα αντιδράσει. Και θα κερδίσει.

Το μυαλό μας θέλει προκλήσεις, νέους στόχους και κίνητρο. Δεν θέλει μεγάλη απόσταση μεταξύ δύο στόχων γιατί πέφτει σε λήθαργο. Δεν έχει κάτι να το ενεργοποιήσει. Ματαιώνεται και χάνει το ενδιαφέρον του.

Αυτά τα δύο εργαλεία τα έχω φέρει πολλές φορές στα οριά τους(προσωπικά όρια, ίσως είναι αστεία για κάποιους) και τα έχω κάνει από συμμάχους, εχθρούς. Θα δοκιμάσω πλέον μια πιο διπλωματική προσέγγιση.

Κλείνει η παρένθεση.

Το περιφερειακό πρωτάθλημα στην Ανάβυσσο στις 19 Ιανουαρίου ήταν προυπόθεση για την συμμετοχή στο Πανελλήνιο. Ένας αγώνας που τον έτρεξα βαρύς ακόμα(σε αίσθηση αλλά και κυριολεκτικά) αλλά μου ξύπνησε το αγωνιστικό πνεύμα. 8000 μέτρα που βγήκαν με ρυθμό 3'49"/χλμ

Με δύο εβδομάδες να απομένουν για το Πανελλήνιο Πρωτάθλημα επικεντρώθηκα στην προπόνηση και την διατροφή. Ο χρόνος ήταν λίγος αλλά αποδείχθηκε αρκετός για να δείξει η ζυγαριά πριν τον αγώνα 79 κιλά. Την ημέρα του αγώνα οι άντρες τρέχαμε στις 12:45. Έφτασα κατά τις 10:00 στο Αθλητικό κέντρο για να δηλώσω την παρουσία μου, να πάρω το νουμερό μου και να δω τους προηγούμενους αγώνες. 11:55 ξεκίνησα προθέρμανση με τον φίλο και συναθλητή Αντώνη Σαρρή που ανήκει και εκείνος στον Πήγασο Αγίου Δημητρίου από φέτος. Δυστυχώς ο Γιώργος, οτρίτος του συλλόγου δεν είχε αναρρώσει από μια ίωση που τον ταλαιπωρούσε. Την επόμενη οφορά φίλε! Μετά τα απαραίτητα δρομικά και μερικές ευθείες, φορέσαμε την αγωνιστική μας εμφάνιση, τα παπούτσια spikes και πήγαμε προς την εκκίνηση. Η διαδρομή ήταν δύο χιλιομέτρων και οι άντρες συμπληρώσαμε πέντε στροφές για να βγουν τα σχεδόν δέκα χιλιόμετρα(9850 νομίζω ήταν η επίσημη απόσταση).

 

Ο αγώνας γινόταν σε ιδανικές καιρικές συνθήκες αφού έιχε ψύχρα και άπνοια. Είναι μεγάλο προνόμιο να στέκεσαι στην εκκίνηση δίπλα σε Πανελληνιονίκες και αθλητές τόσο υψηλού επιπέδου και η αύρα τους δίνει αίγλη στον αγώνα. Πιτσώλης, Καραίσκος, Πούρικας, Σταμούλης ήταν όλοι εκεί!

Λάβετε θέσεις , έτοιμοι, ΜΠΑΜ !!!!!

Ογδόντα ένας αθλητές ξεκινήσαμε να τρέχουμε πάνω στο αφράτο χώμα του αθλητικού κέντρου. Η πίστα ήταν ίδια με την προηγούμενη χρονιά αλλά είχαν τοποθετηθεί κάποια εμπόδια.

-Δύο λάκκοι με χαλίκια περίπου 20 μέτρων ο καθένας που έκοβαν τον ρυθμό

-Τέσσερις ή έξι λόφοι με χώμα που ανεβοκατέβαινες

-Έξι κορμοί που πηδούσες

 Η όλη αίσθηση του να τρέχεις σε αυτό το έδαφος είναι καταπληκτική και νιώθεις λες και είσαι αυτοκίνητο στο WRC. Οι εναλλαγές στην κλίση, στο τερέν και τα εμπόδια ανεβάζουν την αδρεναλίνη!! Ο κόσμος σε πολλά σημεία της διαδρομής βοηθάει πολύ με τις φωνές και τις επευφημίες του! Κράτησα έναν ασφαλή ρυθμό ως τον τέταρτο γύρο κινούμενος περίπου στο 3'32"/χλμ. Δεν ήξερα πόσο θα με χρέωναν τα εμπόδια και κράτησα δυνάμεις. Επιτάχυνα μόνο στην τελευταία στροφή και κυρίως μετά το 9ο χλμ για να κλείσω τον αγώνα σε 34'57" και την 44η θέση σε 77 τερματίσαντες.

Χάρηκα επειδή οριακά ήμουν μέσα στους βαθμολογούντες αθλητές και ήθελα πολύ να τιμήσω τον σύλλογο επειδή μας στηρίζει σε όλα τα επίπεδα! Γειά σου Γιάννη Πίτσα!! Νικητής αναδείχθηκε ο Παναγιώτης Μπιτάδος του Ολυμπιακού που τερμάτισε σε 30'06". Η συμμετοχή σε έναν τέτοιο αγώνα είναι πολύ απλή υπόθεση για κάποιον που θέλει να ζήσει αυτή την εμπειρία. Αρκεί να είσαι αθλητής εγγεγραμμένος σε κάποιο σύλλογο του ΣΕΓΑΣ. Κάτι που δεν νομίζω πως είναι ακατόρθωτο. Υπάρχουν πολλοί σύλλογοι που σίγουρα θα ενδιαφερθούν να σας εντάξουν στο δυναμικό τους. Δεν υπάρχουν όρια σχετικά με επιδόσεις αν δεν κάνω σοβαρό λαθος και προυπόθεση είναι να συμμετέχεις πριν τον αγώνα αυτό σε έναν περιφερειακό αγώνα ανωμάλου που γίνονται τον Ιανουάριο.

Μετά τον αγώνα και έχοντας στο μυαλό μου όσα σας έγραψα πριν για την διατροφή μου έχω να πω πως οκτώ ημέρες μετά τον αγώνα έχω δώσει στο μυαλό μου την τροφή του επόμενου στόχου(Ημιμαραθώνιος Αθήνας) και στο σώμα μου αρκετούς υδατάνθρακες, πολύ μέλι, πολύ ταχίνι, κάποια βραχάκια σοκολάτας υγείας με αμύγδαλα και προς το παρόν αισθάνομαι καλά. Τα λέμε στην επόμενη συνεδρία... ε κουβέντα μας ήθελα να πω. Καλές προπονήσεις με υγεία!

Ο Κώστας Δούρος είναι ερασιτέχνης δρομέας και αθλητής του ΣΕΓΑΣ