Γράφει ο Αλέξανδρος Στεφανίδης

3^Ο CRETAN BACK YARD ULTRA, 18/01/2025, Βορίτσι Ηρακλείου

Ή, Τι έκανες στο BackYard μπαμπά;

 

Μια βδομάδα τώρα, οι σκάλες φαίνονται βουνό. Περπατάς περίεργα (με ολίγη από Robocop). Έχεις το μόνιμο χαμόγελο του πρωτοερωτευμένου. Πεινάς (συνεχώς) και νυστάζεις (παρομοίως). Δεν είναι τίποτα ανησυχητικό, οι παρενέργειες του 3^ου Cretan Back Yard Ultra είναι! Post race effect το λένε οι ειδικοί, φεύγει(;) μετά από λίγο. Ki ενώ το μυαλό έχει ξεμείνει εκεί κάπου στο Βορίτσι, και προσπαθείς εις μάτην να μαζευτείς στην καθημερινότητά σου ως ευσυνείδητος ενήλικας (…), σκάει μήνυμα στα εισερχόμενα. Idean Routes, «Πρόσκληση για συμπλήρωση ερωτηματολογίου. Πώς σας φάνηκε η όλη εμπειρία». Μάλιστα… Αλήθεια τώρα; Κάποιος παίζει με την ψυχική μας ηρεμία μου φαίνεται. Αφήστε μας να ησυχάσουμε κύριοι!

Περί 3^ου Cretan Back Yard Ultra λοιπόν ο λόγος. Για το τι εστί BackYard θα σας παραπέμψω στην επίσημη ιστοσελίδα του παγκόσμιου φορέα (https://backyardultra.com/), αλλά και εδώ (https://www.runbeat.gr/el/article/mathe-paidi-moy-backyard-toy-al-stefanidi) όπου περιγράφεται η περυσινή εμπειρία του γράφοντα. Εν τάχει – μιλάμε για έναν αγώνα υπεραπόστασης, όπου οι συμμετέχοντες καλούνται να διανύσουν μια κλειστή διαδρομή 6700 μέτρων (και ~150 μέτρων θετικής υψομετρικής) σε διάστημα μικρότερο της μιας ώρας. Με το πέρας αυτής, οι συμμετέχοντες στήνονται ξανά στη γραμμή της εκκίνησης και επαναλαμβάνουν τον κύκλο, έως ότου είτε εγκαταλείψουν λόγω κούρασης, είτε δεν καταφέρουν να τον ολοκληρώσουν εντός του επιτρεπόμενου χρόνου. Νικητής αναδεικνύεται ο τελευταίος δρομέας που θα καλύψει έναν γύρο εντός χρόνου (last man standing). Ως θεσμός, διοργανώθηκε πρώτη φορά στη χώρα μας πριν 3 χρόνια (Ιανουάριος 2023, 1^ο Cretan Back Yard Ultra, Φουρνί, Αρχάνες) από τον γνωστό και μη εξαιρετέο Εμμανουήλ Κωνσταντουλάκη και την Idean Routes. Εκείνος ο πρώτος αγώνας στέφθηκε με απόλυτη επιτυχία. Το 2024 μετατέθηκε στο Βορίτσι, ενέπνευσε μια αντίστοιχη διοργάνωση στην Κεφαλονιά, κι εφέτος, στην τρίτη του πλέον χρονιά, όχι μόνο δείχνει με τον καλύτερο τρόπο ότι ήρθε για να μείνει, αλλά σε κάνει να αναρωτιέσαι γιατί δεν γινόταν τόσον καιρό!

Ξέρω, αρχικά ακούγεται περίεργο. «Δηλαδή θα τρέχετε γύρω γύρω;» «Δε θα βαρεθείτε;» «Χάμστερ είστε;!» (ατάκα φίλου αυτή). Είπαμε – εκ πρώτης, δεν έχει τη γοητεία ενός μεγάλου ultra (πάω από δω εκεί, διασχίζοντας μια συγκεκριμένη διαδρομή). Από την άλλη, σκεφτείτε το λίγο ξανά. Ως διαδρομή είναι αρκετά μεγάλη για να μη βαρεθείς. Λόγω της εγγύτητας με το σημείο εκκίνησης/τερματισμού είσαι συνεχώς καλυμμένος σε ό,τι μπορεί να χρειαστείς (ασφάλεια/τροφοδοσία/υποστήριξη), δεν χρειάζεται να κουβαλάς τίποτα την ώρα που αγωνίζεσαι, δε ρισκάρεις πουθενά, γνωρίζεις ότι οι άνθρωποί σου μπορούν να είναι κοντά σου εύκολα και με ασφάλεια και τελικά μπορείς να αφιερωθείς απερίσπαστος στο κομμάτι «αγώνας» - αυτό δεν είναι άλλωστε το ζητούμενο;

Τι είδαμε λοιπόν εφέτος – για να απαντήσουμε και στο ερωτηματολόγιο… Για άλλη μια χρονιά, μια ΆΡΤΙΑ διοργάνωση (όλα τα γράμματα κεφαλαία εδώ), με απόλυτο σεβασμό τόσο ως προς τους δρομείς και τους συνοδούς τους, όσο και ως προς την τοπική κοινωνία (διακριτική σηματοδότηση διαδρομής, ελάχιστα απορρίμματα, καμιά κυκλοφοριακή ρύθμιση επιβαρυντική προς την καθημερινότητα της περιοχής – πολύ σημαντικά όλα, και δεν λαμβάνονται πάντα υπ όψιν από διοργανωτές ή συμμετέχοντες σε αντίστοιχες δράσεις). Εκκίνηση / τερματισμός ήταν και πάλι η πλατεία του χωριού, όπου και στήθηκαν ο αυτοσχέδιος «καταυλισμός» των δρομέων και οι πάγκοι τροφοδοσίας (πλουσιοπάροχη!) της διοργάνωσης. Τουαλέτες και αποδυτήρια βρίσκονταν σε απόσταση βολής, όπως και η κλειστή προστατευμένη αίθουσα του Πολιτιστικού Συλλόγου που παρείχε τη δυνατότητα ασφαλούς διαμονής σε περίπτωση που οι καιρικές συνθήκες επέβαλλαν τη μεταφορά αθλητών και συνοδών σε εσωτερικό χώρο. Υπήρχε δυνατότητα φόρτισης εξοπλισμού, ασφάλεια, ευκολία πρόσβασης επισκεπτών – και αν οι περισσότερο έμπειροι να μπορούν να σκεφτούν κάτι παραπάνω, εγώ πραγματικά δεν μπορώ να φανταστώ κάτι που μου έλειψε.

 

Η διαδρομή παρέμεινε ίδια με την περυσινή, και είναι πραγματικά ιδανική για ένα τέτοιο εγχείρημα. Ελάχιστη άσφαλτος/τσιμέντο και κυρίως ομαλός, πατημένος χωματόδρομος, ένα τεραίν ιδανικό για πολύωρο τρέξιμο. Ειδικά με τις επικρατούσες καιρικές συνθήκες (πραγματικά ούτε παραγγελία να τις είχαμε), δεν απαιτούνταν trail παπούτσια κάτι που βοήθησε ακόμη περισσότερο, ενώ η σήμανση ήταν άψογη, ευδιάκριτη ακόμη και τη νύχτα.

Όλα τα παραπάνω επιβεβαιώνονται και από τα στατιστικά στοιχεία που δημοσίευσαν οι διοργανωτές στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και τον ειδικό τύπο [ενδεικτικά μόνο: Το 40% των συμμετεχόντων πέτυχε ρεκόρ ατομικής απόστασης / Το 40% έτρεξε για πρώτη φορά σε αγώνα τύπου Backyard / Τα 52 από τα 75 άτομα έφτασαν τουλάχιστον στη μαραθώνια απόσταση (69.3%) / Το 47% έκανε απόσταση πάνω από τα 42.2 χλμ, μπαίνοντας στην κατηγορία ultra / Το 25% έφτασε ή ξεπέρασε τα 80 χλμ / Καταρρίφθηκε το πανελλήνιο ρεκόρ για αγώνα Backyard Ultra κατά 5 κύκλους (Γιώργος Κουγιουμτζής, με 34 κύκλους, 34 ώρες και 227,8 χιλιόμετρα) / Ο (και) περυσινός νικητής Antoine Guillon (26 γύροι το 2024) ανέβασε εφέτος ακόμη περισσότερο τον πήχη (35 γύροι, 35 ώρες, 234,5 χλμ), δηλωτικό του υψηλότερου συναγωνισμού]

Αυτά όμως είναι αριθμοί. Που ενώ δεν ψεύδονται, δεν λένε όμως κι όλη την ιστορία. Να περιγράψουν τι; Μια πλατεία γεμάτη αθλητές με διεθνείς διακρίσεις, σπαρταθλητές, ποδηλάτες της εθνικής ομάδας, νέους ανθρώπους που δεν είχαν τρέξει ποτέ πάνω από 14-20 χιλιόμετρα, να γελάνε όλοι μαζί, να κουβεντιάζουν, να ανταλάσσουν συμβουλές, εξοπλισμό κι εμπειρίες; Την έξαψη πριν την εκκίνηση, αλλά και το γέλιο, τις φωνές και το χειροκρότημα σε κάθε τερματισμό; Τα παιδιά που γέμισαν τα δρομάκια του χωριού; Την απίστευτη θέα προς το κρητικό πέλαγος, τους ανθρώπους που μάζευαν ελιές (μα δε βάλαμε κι εμείς ένα χεράκι!) και χαμογελούσαν κάθε φορά που περνάγαμε (και τι θα λέγανε αναμεταξύ τους το βράδυ που μάζεψαν, κι εμείς ακόμη εκεί…); Τη μυρωδιά από τα φασκόμηλα, τον πιτσιρικάκο που έκανε μαζί μας ένα μεγάλο κομμάτι της διαδρομής, το ηλικιωμένο ζευγάρι με μια αγκαλιά χόρτα που φώναζε «αντέστε να κεράσουμε»; Τους υπέροχους ανθρώπους της διοργάνωσης και την ακαμάτη κυρία Λίντα (πανταχού παρούσα, με μόνιμο χαμόγελο!), με τον εξαιρετικό τραχανά (masterchef κατευθείαν!), και τις μακράν νοστιμότερες βραστές πατάτες που έχουμε δοκιμάσει; Πραγματικά η λίστα δεν έχει τέλος, σταματάω κάπου εδώ. Και αν στενοχωριέμαι για κάτι, είναι που λόγω υποχρεώσεων δεν κατάφερα να επιστρέψω την Κυριακή ώστε να παρακολουθήσω αυτούς τους τεράστιους αθλητές να σπρώχνουν ακόμη παραπέρα τα όριά τους. Αναζητήστε αν θέλετε τα σχετικά video που ανέβηκαν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης από τους διοργανωτές, θα ανατριχιάσετε – και μάλλον θα σας μπουν ιδέες για του χρόνου!

Κάτι για το τέλος. 7 και κάτι, έχω ξεκινήσει για τον γύρο που ξέρω ότι θα ναι ο τελευταίος μου. Με φακό στο κεφάλι, απολαμβάνω για τελευταία φορά τη νυχτερινή διαδρομή, και ονειρεύομαι ήδη την ανάπαυση του «μετά». Ακούω βήματα, με φτάνει φίλος, τρέχουμε παρέα και κουβεντιάζουμε, κάποια στιγμή μου λέει «κλείσε το φακό», σταματάμε. Και είναι σκοτάδι, και βλέπουμε ένα γκρουπ δρομείς να χάνεται στο βάθος, και κάποιους άλλους να ρχονται πίσω μας, και ακούγονται τα νυχτοπούλια, και τα φώτα από το Ηράκλειο στο βάθος, και μυρίζει η νύχτα, και απλά δεν μπορούμε να μιλήσουμε. Ξεκινάμε ξανά, και μάλλον το χαμόγελο φτάνει μέχρι τα αυτιά. Αυτό είναι το backyard… Εμμανουήλ, κύριε Στράτο, κυρία Λίντα, Μάνο, Γιάννη, Σταύρο, Νώντα, Carolina και όλοι οι υπόλοιποι, γνωστοί και άγνωστοι, ευχαριστούμε από καρδιάς. Καλή αντάμωση στο ρομαντικό Βορίτσι! 17/01/2026, είμαστε ήδη μέσα, ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ!

ΥΓ: Ο αγώνας ολοκληρώθηκε Κυριακή βράδυ. Λάβαμε και απαντήσαμε τα προαναφερθέντα ερωτηματολόγια την Τετάρτη. Και σήμερα Παρασκευή, λίγο πριν την ολοκλήρωση του παρόντος, λαμβάνουμε νέο mail που προαναγγείλει το άνοιγμα των εγγραφών για το 2026, και τι αλλαγές θα γίνουν στη διοργάνωση, απαντώντας ΑΚΡΙΒΩΣ σε αιτήματα συναθλητών. ‘Όταν ένας διοργανωτής επιδεικνύει τέτοια ανακλαστικά, τότε τι να πω… O πήχης είναι πλέον πολύ ψηλά. Εύγε.

Φωτογραφία: Δημήτρης Μανιώρος