Κάθε εβδομάδα που υπάρχουν αγώνες δρόμου στο εξωτερικό, από μαραθώνιους μέχρι αγώνες 5 χιλιομέτρων αλλά και ultras, το Ελληνικό στοιχείο είναι έντονο. Όταν κάποιος ασχολείται με το δρομικό ρεπορτάζ, ανακαλύπτει ότι οι Έλληνες δρομείς όλων των ειδών, βρίσκονται σε όλα τα μήκη και πλάτη του κόσμου προκειμένου να λάβουν μέρος σε αγώνες και να ξεπεράσουν τους εαυτούς τους.

 

Αυτό βέβαια συμβαίνει -και- λόγω της ελληνικής κοινότητας που υπάρχει στο εξωτερικό, με έναν αρκετά μεγάλο αριθμό συμπατριωτών μας να ζει μόνιμα εκτός χώρας. Ένας εξ αυτών είναι ο Γιώργος Φραντζόγλου, που έχει επιλέξει από το 2016 να φύγει από την Ελλάδα και να μείνει με την οικογένειά του στην Φινλανδία. Η περίπτωσή του όμως δεν θυμίζει πολλούς άλλους Έλληνες δρομείς του εξωτερικού, καθώς ο δρομέας με καταγωγή από το Ναύπλιο και λάτρης της φύσης και των βουνών, είναι κάτοικος Αρκτικού κύκλου καθώς το σπίτι του βρίσκεται στην παγωμένη Λαπωνία.

Για όσους δεν γνωρίζουν, η Λαπωνία είναι η μεγαλύτερη και βορειότερη περιοχή της Φινλανδίας, κάτι το οποίο σημαίνει ότι ανήκει στο βορειότερο κομμάτι της Ευρώπης, εκείνο που «ακουμπάει» στον Αρκτικό κύκλο. Οι συνθήκες στην συγκεκριμένη περιοχή είναι… 100% διαφορετικές από αυτές που υπάρχουν στην Ελλάδα, με το κρύο, το χιόνι και τις χαμηλές θερμοκρασίες να έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο.

Το Runbeat επικοινώνησε με τον Γιώργο Φραντζόγλου και του έκανε την ερώτηση που θα ήθελαν να του κάνουν όλοι οι δρομείς. «Πως είναι να προπονείσαι σε τέτοιες καιρικές συνθήκες;».

Πως αποφάσισες να μετακομίσεις τόσο μακριά και συγκεκριμένα στην Φινλανδία;

Ο Έλληνας ultra trail runner ξετύλιξε το… κουβάρι της ιστορίας του στην Φινλανδία, λέγοντάς μας πως πήρε την απόφαση να μετακομίσει στα… βόρεια.

«Μετακομίσαμε οικογενειακώς (η γυναίκα μου και τα δύο μας παιδιά δύο χρόνων τότε) το 2016. Ο λόγος δεν είναι η δουλειά που ήρθαμε, φυσικά το ότι βρέθηκε δουλειά κι αρκετά γρήγορα έδωσε την ώθηση, αλλά θέλαμε και σκεφτόμασταν χρόνια να μείνουμε στο εξωτερικό και κυρίως σε μέρος με πολύ χειμώνα και φύση. Έτυχε η Φινλανδία γιατί έμενε ένας φίλος εδώ και μέσω επικοινωνίας που είχαμε άρχισα την αναζήτηση εργασίας.

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στο Ναύπλιο δίπλα στην θάλασσα αλλά το βουνό μου ασκούσε πάντα ισχυρότερη έλξη. Πήγα για σπουδές το '97 στα ΤΕΦΑΑ Τρικάλων και στην ουσία δεν ξανά έφυγα από την δυτική Θεσσαλία (Τρίκαλα και μετέπειτα Καρδίτσα) μέχρι και το '16. Στα βουνά της νότιας Πίνδου και των Αγράφων βρήκα τον παράδεισο μου. Πολλές αναβάσεις, διασχίσεις, διανυκτερεύσεις και γενικά ήμουν στα βουνά με κάθε ευκαιρία.

Ακόμα και από την αποφοίτησή μου και μετά, οι πρώτες μου δουλειές ήταν σε χιονοδρομικά (κυρίως στο Σέλι Ημαθίας) και σε ορεινές κατασκηνώσεις. Πάντα ήμουν στον αθλητισμό, δρομέας δεν ήμουν όμως. Ποδόσφαιρο κύρια δραστηριότητα για πολλά χρόνια, παράλληλα φυσικά με δραστηριότητες στην φύση, πεζοπορία, σκι, ορειβατικό σκι, αναρρίχηση, κανό, ποδηλασία κτλ. Όταν το 2008 σταμάτησα το ποδόσφαιρο ως παίκτης ξεκίνησα να τρέχω και τότε είναι που έτρεξα κ τον πρώτο μου μαραθώνιο, τον κλασικό στην Αθήνα. Από εκεί και μετά έτρεξα άλλους τέσσερις κλασικούς και ταυτόχρονα εκείνα τα χρόνια έκανα πολύ ορειβατικό σκι τον χειμώνα στα Άγραφα κυρίως.

 

Έπειτα οι αυξημένες υποχρεώσεις στην δουλειά και ο περιορισμένος ελεύθερος χρόνος δεν μου άφηναν να περνάω τον χρόνο που περνούσα νωρίτερα στα βουνά κι έμεινε το τρέξιμο σαν παράθυρο ελεύθερου χρόνου. Εκεί μου μπήκε η ιδέα κάπου το 2011-12 του ορεινού τρεξίματος. Αντί για μεγάλες πεζοπορίες με διανυκτερεύσεις τις οποίες δεν είχα πλέον χρόνο να τις κάνω, τουλάχιστον τόσο συχνά όσο θα ήθελα, ανέβαινα στο βουνό με τρέξιμο και μέσα σε τρεις τέσσερις ώρες, μπορούσα να καλύψω αποστάσεις που χρειάζονταν μιας μέρας πεζοπορία, ώστε είχα χρόνο και στην φύση και στο τρέξιμο και χρόνο για όλες τις υπόλοιπες υποχρεώσεις.

Έχω λίγο περίεργη σχέση με το τρέξιμο ακόμα και τώρα. Είναι περισσότερο ανάγκη για την επαφή με την φύση και μετά προπόνηση. Δεν έχω καν ρολόι όταν τρέχω, χρησιμοποιώ στο κινητό το Strava, περισσότερο ως καταγραφή των διαδρόμων μου και από όταν ξεκίνησα τα μονοπάτια δεν τρέχω σχεδόν ποτέ πουθενά αλλού εκτός από αυτά. Στην Ελλάδα εκτός από τα ασφάλτινα μου χρόνια σε μαραθώνιους και ημιμαραθωνίους, έτρεξα και σε ορεινούς όπως τον Ορλιακα, τον Κόζιακα, τον Φαέθων στον Όλυμπο κ.α. πριν φύγουμε για Φινλανδία».

Τι ρούχα χρησιμοποιείς όταν τρέχεις σε τόσο χαμηλές θερμοκρασίες;

Το χειμερινό τρέξιμο για τον Γιώργο Φραντζόγλου έχει γίνει τρόπος ζωής, καθώς το κρύο και το χιόνι είναι καθημερινότητα, τουλάχιστον από τον Οκτώβριο έως τον Μάιο. Όπως μας είπε, ανάλογα με τις θερμοκρασίες, προσαρμόζεται και το ντύσιμο.

Θερμοκρασίες 0° με -10°: Σκουφάκι, γάντια λεπτά και δύο στρώσεις ρούχων, εσωθερμικό μπλουζάκι κι αδιάβροχο ελαφρύ μπουφάν. Φόρμα ή κολάν στα πόδια.

Θερμοκρασίες -10° με -20°: Τα προηγούμενα συν κάλυμμα προσώπου, ένα στρώμα ρούχα επιπλέον (φούτερ, φλισάκι λεπτό) χοντρά γάντια πάνω από τα λεπτά.

Θερμοκρασίες -20° με -30°: Τα προηγούμενα συν έξτρα μπουφάν πουπουλένιο συν αδιάβροχος υμένας πάνω από την φόρμα στα πόδια.

Παπούτσια: «Επιλέγω παπούτσια trail με goretex, μεγαλύτερα από το κανονικό, ώστε να μπορεί να παγιδευτεί αέρας μεταξύ ποδιού και παπουτσιού και να θερμανθεί. Μέχρι -10 όλα τα παπούτσια κάνουν, δύσκολα κρυώνει το πέλμα όσο βρίσκεται σε κίνηση».

Οι δυσκολίες του τρεξίματος στη Λαπωνία

«Εδώ, έχω λάβει μέρος σε δύο μαραθωνίους και πέντε ultra, όλα σε μονοπάτια και εθνικά πάρκα. Οι μεγαλύτεροι αγώνες που έχω αγωνιστεί μέχρι τώρα είναι ένας 100 χιλιομέτρων και δύο 85.

Δυσκολία δεν θα έλεγα ότι υπάρχει ιδιαίτερη. Εννοείται ότι πάνω στο χιόνι είναι το 80% από τα τρεξίματα σε βαρύ τερέν για εφτά μήνες και αυτό είναι το δύσκολο. Ωστόσο σου προσφέρει κι ανάλογες προσαρμογές και όλο αυτό βγαίνει στα καλοκαιρινά τρεξίματα, σε ταχύτητα και σε απόσταση. Καλό είναι βέβαια όταν τρέχεις σε πολύ χαμηλές θερμοκρασίες να μην πας κάπου που η πλησιέστερη βοήθεια είναι μακριά».

Τρέχοντας δίπλα στους τάρανδους και τα απρόοπτα

«Απρόοπτο δεν μου έχει συμβεί κάτι σοβαρό, μια φορά είχα πατήσει σε λεπτό πάγο σε σημείο όμως που δεν υπήρχε κίνδυνος, διέσχιζα μικρό ποταμάκι, ωστόσο υποχώρησε ο πάγος και βρέθηκα μέχρι την μέση περίπου στο νερό, έκανα κάνα δυο χιλιόμετρα μούσκεμα, γύρισα στο σπίτι κι άλλαξα.

 

Στις αρχές ήταν περίεργο που συναντούσα κοπάδια ταράνδων στα μονοπάτια αλλά με τον καιρό κατάλαβα ότι είναι σύνηθες φαινόμενο. Όπως και τους καλοκαιρινούς μήνες οι ορδές πραγματικά εκατομμυρίων κουνουπιών που δεν τολμάς να κάνεις στάση, σε τρελαίνουν…»

Τι σου λείπει από την Ελλάδα;

«Εδώ μόνο τα βουνά μου λείπουν αν και οι συνθήκες και η βλάστηση είναι ορεινές και φυσικά τα δάση ατελείωτα αλλά το βουνό είναι αλλιώς. Όταν βρίσκομαι Ελλάδα δεν χάνω ευκαιρία να επισκεφθώ τα βουνά, μάλιστα ο τελευταίος αγώνας που συμμετείχα ήταν το Argithea Mountain Race, εξαιρετικός αγώνας στα βουνά της Αργιθέας. Θα ήθελα Μέτσοβο, Γκαμήλα κι άλλους ορεινούς αγώνες στην Ελλάδα αλλά δυστυχώς δεν συμπίπτουν με τις διακοπές μας.

Ίσως στο μέλλον. Επόμενος μεγάλος στόχος για εδώ είναι τα 160χλμ από το Enontekiö μέχρι το Ylläs που είναι η μεγαλύτερη έκδοση των 100χλμ που έτρεξα ήδη, περιλαμβάνοντας περισσότερο κομμάτι του εθνικού πάρκου Ylläs-Pallas. Πέραν των αγώνων κάνω και δρομικές εκδρομές σε διάφορα εθνικά πάρκα όποτε βρίσκω χρόνο με διήμερα, τριήμερα long runs, κυρίως καλοκαίρι γνωρίζοντας έτσι νέες περιοχές».